تالار فردوسی در سال ۱۳۸۱ روبه‌روی تالار وحدت و در مجموعه‌ی کارگاه دکور سابق تالار رودکی با ظرفیت ۱۴۰ تماشاگر توسط بهروز غریب‌پور طراحی و با استفاده از نیروهای فنی بنیاد فرهنگی هنری رودکی ساخته و در بهمن ماه ۱۳۸۳ با اجرای اپرای عروسکی «رستم و سهراب» به کارگردانی بهروز غریب پور افتتاح شد.
برای ساخت صحنه تالار فردوسی در ابتدا از داربست و اسکلت فلزی به صورت موقت استفاده و بعدها دائمی شد.
تالار فردوسی تنها برای اجرای یک گونه نمایش عروسکی به نام عروسک نخی ماریونت با عروسک‌هایی با ارتفاع ۸۰ سانتی طراحی شده و تا کنون چندین اپرای عروسکی از گروه آران، به کارگردانی بهروز غریب‌پور و دو اثر غیر اپرایی با کارگردانی از کارگردانان دیگر در این تالار بر صحنه رفته است.
کارگاه دکور تالار رودکی در دوره رضا شاهی بخشی از دانشکده افسری و اصطبل این دانشکده بود. سپس به باشگاه پاس بدل شد و پس از آن در سال‌های پیش از انقلاب کارگاه دکورسازی، جوشکاری و خیاطی نمایش‌ها و اپراها بوده است و پس از تغییر کاربری با نام تالار فردوسی دوران جدیدی در سرنوشت تئاتر عروسکی ایران آغاز کرد.
صحنه تالار فردوسی به تدریج دارای تجهیزات صفحه‌ای کاملی نظیر بالابرهای دکور، محل نگهداری عروسک‌ها و …. شد و امروز  با تکمیل و به‌سازی به تالاری منحصر به‌فرد مبدل شده است.
امکانات صحنه نمایش تالار فردوسی
نمایش در صحنه فردوسی به شکل پانوراما اجرا می‌شود. دهانه صحنه ۱۲ متر ارتفاع آن ۷ متر و عمق صحنه ۵/۵ متر است. زیر صحنه‌ای هم به همین عمق و عرض در بخش پایینی صحنه اصلی وجود دارد. این دو صحنه کنار هم امکان چیدن دو صحنه و بازی‌دهندگان عروسک در دو صحنه را به‌طور  هم‌زمان میسر می‌کند.
در سمت چپ و راست صحنه ۳ پل وجود دارد که جایگاه بازی‌دهندگان عروسک است. بر روی پل انتهایی و ابتدایی بازی‌دهندگان تنها از یک سو می‌توانند عروسک‌ها را بازی‌دهند و بر روی پل میانی از دو سو می‌توان عروسک‌ها را بازی داد. همچنین ۶ تا ۸ بالابر برقی و دستی برای بالا بردن دکورهای صحنه و تغییر دکورها استفاده می‌شود. همچنین تالار فردوسی دارای چند پروژکتور ثابت و متحرک است که نورهای موضعی آن به صورت دستی هدایت می‌شوند. در جنب تالار، کارگاه ساخت عروسک، دوخت لباس عروسک و دکور وجود دارد که مورد استفاده عروسک‌گردانان و عروسک‌سازان است.